Στην επόμενη ενότητα της αφαίρεσης, δίνεται χώρος ν’ αναπτυχθούν οι χρωματικές αρετές που διαθέτει η ζωγράφος, παράλληλα με τη χειρονομιακή ελευθερία και ένταση, την επεκτατική τάση που υπηρετείται κατάλληλα από τις μεγάλες επιφάνειες. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι δεν έχει επηρεαστεί από το γερμανικό εξπρεσιονισμό, όπως ενδεχομένως θα υπέθετε κανείς λόγω καταγωγής. Σ’ ένα βαθμό συγγενεύει, δίχως συνειδητά να το επιδιώκει, με τη γαλλική ζωγραφική, κυρίως τον Ορφισμό του Delaunay. Η απομάκρυνση από την οπτική πραγματικότητα, όπως και το ξεπέρασμα του χρωματικού ασκητισμού, παρατηρούμε ότι ανοίγουν νέους εκφραστικούς ορίζοντες. Η υπέρβαση της συνθετικής στατικότητας που χαρακτήριζε την προηγούμενη περίοδο είναι καθοριστική. Η μορφοπλαστική γλώσσα πρωταγωνιστεί πλέον ως θέμα, χρώμα και φόρμα απλώνονται ρυθμικά. Καμπυλόγραμμα θέματα θραύονται από ποικίλες χρωματικές εκρήξεις, κίνηση και φως επικρατούν.

Κάτια Κιλεσοπούλου

Δρ. Ιστορίας της Τέχνης