Στην μακρά καλλιτεχνική του πορεία, ο Στέλιος Ζαχαρούδης υπηρέτησε με συνέπεια τα εξπρεσιονιστικά ιδεώδη, με μια έντονη ροπή προς τον ανθρωποκεντρισμό και την αισθαντική αυτό-έκφραση. Υπήρξαν και εποχές σκοτεινότερες, όπου τα πορτραίτα διακρίνονταν από έντονη συναισθηματική αγωνία, πάντα όμως με στοιχεία Φωβισμού, έντονες εκρήξεις χρώματος μέσα στην ανάγκη ανανέωσης της παρόρμησης και, γιατί όχι, μια διάθεση παιγνιώδη και νεανική.

Ερχόμαστε, λοιπόν, σήμερα να δούμε τον καλλιτέχνη να επανεφευρίσκει το πορτραίτο και το γυμνό μοντέλο, με επιπρόσθετη popartφωτεινότητα, με τη διαφάνεια μιας υδάτινης διάθεσης, συμπληρώνοντας το μοτίβο με μικρές δόσεις κυβισμού και μια ανανεωμένη αφοσίωση στη φόρμα. Έντονες οι επιρροές των μεγάλων δασκάλων του παρελθόντος, φιλτραρισμένες όμως από την προσωπική ματιά του Ζαχαρούδη που παραμένει, εις πείσμα των καιρών, αισιόδοξη και διαυγής, καλώντας μας να μοιραστούμε κι εμείς λίγο από το δικό του φως.

Έφη Σκυλίτση

ΙστορικόςΤέχνης, MAArtsCriticism