Θεανώ Σκαρλάτου

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη.

Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας από το 1979-1984. Ζωγραφική στο εργαστήρι του Τέτση και αγιογραφία με τον Ξυνόπουλο.

Είναι μέλος του συλλόγου καλλιτεχνών Εικαστικών τεχνών Βόρειας Ελλάδας.

Ατομικές εκθέσεις

1985 Πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Καλαμαριάς

1987 Αίθουσα τέχνης ''Επίπεδα'', Αθήνα

1988 Πειραματική σκηνή θέατρο Αμαλία

1995 Γκαλερί ''Ωχρα'', Θεσσαλονίκη

Ομαδικές εκθέσεις

1984 Γκαλερί ''Εξώστης'', Θεσσαλονίκη

2003 Δημοτική Πινακοθήκη, ''Η Γυναίκα ως θέμα έμπνευσης και ως δημιουργός''

2004 Κέντρο Νεότητας Remezzo

2005 Iανός

2006 Casa Bianca, ''Γυναίκες Εικαστικοί Δημιουργοί της Θεσσαλονίκης''

2007 Περιστύλιο του Κινηματοθεάτρου “Αριστοτέλειον”

Ως μέλος του ΣΚΕΤΒΕ συμμετείχε σε πολλές ομαδικές, στην πινακοθήκη της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, στο Γαλλικό Ινστιτούτο, στο Στρατόπεδο Κόδρα, στο Ξενοδοχείο Capsis.

Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και στην Πινακοθήκη της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.

Η φύση, άλλοτε αυτοφυής και άλλοτε σε διάλογο με την ανθρώπινη παρέμβαση είναι το σταθερό «μοντέλο» ή μοτίβο στη νέα σειρά έργων της Θεανώς Σκαρλάτου: Μια σιωπηλή συστάδα δέντρων ή μια μεγεθυμένη λεπτομέρεια από πολύχρωμα φυλλώματα, ή ακόμα η ακύμαντη θάλασσα με μια προβλήτα και κάποια βάρκα να έχει αγκυροβολήσει δίπλα της. Το μετέωρο φως, ένα φως άλλοτε απαλό, χωρίς απότομα κοντράστα, και άλλοτε διεισδυτικό, μια αστραπή που τα διαπερνά και τους δίνει κάτι το φανταστικό, είναι αυτό που χαρίζει ζωή στα φυλλώματα και τα κλαδιά ή στα νερά που επιμένουν ακόμα και μέσα στον παφλασμό τους στην γαλήνη τους. Τα περάσματα από χρώμα σε χρώμα αναζητούν περισσότερο την αρμονία παρά την έκπληξη. Η φύση, όπως την εικονίζει η ζωγράφος, δεν έχει στοιχεία αγριότητας. Πίσω από τις φυλλωσιές, τα κλαδιά και τους κορμούς των δένδρων της δεν ενεδρεύουν απειλητικά τα μάτια κάποιου θηρίου ή ανθρώπου. Η εικόνα καλεί θα λέγαμε μάλλον το βλέμμα του θεατή να σταθεί επάνω της με εμπιστοσύνη, να χαρεί το παιχνίδι των χρωμάτων, να βυθιστεί στο μυστήριο των αντικατοπτρισμών τους για να κερδίσει μια ανάπαυλα, μια ανάσα. Τα έργα της Θεανώς θέλουν να είναι ένα άνοιγμα, ένα διαφορετικό παράθυρο που δεν βλέπει προς την αιθαλομίχλη που μολύνει τις πόλεις αλλά προτείνει την δραπέτευση προς ένα μετα-ρεαλιστικό αλλού και άλλοτε.    

Το υλικό της είναι το λάδι, έτσι δουλεμένο που να δίνει στην εικόνα κάτι από την απαλότητα της ακουαρέλας, και να επιτρέπει έναν συνδυασμό ακρίβειας και ρευστότητας. Η δουλειά της αυτή μπορεί να έχει να κάνει περισσότερο με έναν μετα-εμπρεσιονισμό που ενεδρεύει για να αιχμαλωτίσει κάποιες ανέκδοτες πτυχές του στιγμιαίου, παρά με τις διάφορες εκδοχές του εξπρεσιονισμού, που γυρεύουν να απεικονίσουν την συνάντηση – κάποτε θυελλώδη- της «μέσα φύσης» με το εξωτερικό ερέθισμα. Ωστόσο το στιγμιαίο στα έργα της αποκτά μία άλλη διάσταση, γιατί ο ευθύγραμμος χρόνος που το χαρακτηρίζει συναντά και τέμνει τον κυκλικό της φύσης. Τα τοπία της είναι τόποι συμβολικοί. Και αυτό συμβαίνει διότι το ζωγραφικό αποτύπωμα της φύσης είναι και το δακτυλικό αποτύπωμα της ζωγράφου και κάθε τοπίο της, όσο αντικειμενικά και αν καταγράφει τον έξω κόσμο, είναι έμμεσα έστω τόπος της ψυχής.

Πέπη Ρηγοπούλου

Κρητικός και ιστορικός τέχνης

Επιλεγμένα έργα >>